De volgende dagen

Onze eerste bergetappe, dinsdag 3 juli (50 km).
Na het ontbijt nog wat reparaties aan de fietsen (metertje Joke, licht Ted). De fietsenmaker op de hoek blij gemaakt met onze reservezadels en pennen. Ze werden prompt uitgestald op zijn kleedje (zie foto). Als compensatie moest hij alle 4 onze banden oppompen.
Toen op weg naar Dedza. Wat we niet wisten was dat Dedza het hoogstgelegen stadje in Malawi is. Dit betekende vooral berg op en heel wat minder berg af. We hadden vrij snel in de gaten dat 90 km naar Dedza niet fietsend haalbaar was. Dus bij een stop aan de chauffeur van een busje gevraagd of we meekonden. Dit kon, maar de passagiers werden gesommeerd een ander busje te zoeken, omdat ook onze fietsen erin moesten (zie foto). De twee jongens van de bus waren uiterst vriendelijk en behulpzaam en wilden van alles van ons weten. Zij hebben ervoor gezorgd tegen geringe betaling dat we 40 km. minder hoefden te zwoegen. Toen we afgezet werden liep daar het hele dorp uit; er stonden wel 100 kinderen te kijken hoe wij onze fietsen weer bepakten met bagage. De laatste 22 km. in stukjes rustig weggefietst. Stoer en snel trok Joke’s rug niet…. Onderweg heeft Ted 2 flesjes cola gekocht. Ondertussen bewonderden een 10-tal kindjes het knuffelmuisje aan Joke’s fietssleutel. Na het uitdelen van ballonnen waren we de helden van de dag.
Bij Dedza een bijzonder leuke lodge gezocht die we van te voren hadden gelezen in de aantekeningen van Carla en Eric uit de fietswinkel in A’dam: Dedza’s Pottery Lodge. Een lodge waar ook een pottenbakkerij bij is. We konden met ons tentje op een speciaal kampeerterrein staan (helemaal alleen). De Lodge zag er gezellig uit en ook het eten in het restaurant was lekker en niet duur. Voornamelijk producten van eigen bodem.

Cultureel Dedza, woensdag 4 juli (12,5 km).
Onze eerste nacht in ons tentje doorgebracht in Afrika. Wel weer even wennen, maar ook leuk. Een blik uit de tent ’s morgens liet ons wolken zien en het voelde fris aan, een echte bergtemperatuur. Maar al snel werd het lekker.
In het restaurant scrambled eggs met toast om wakker te worden.
Met een gids hebben we een rondleiding door de pottenbakkerij gehad. Prachtige staaltjes van vakmanschap en handwerk. Twee hele kleine expressieve beeldjes gekocht.
Na koffie bij de tent met de fiets naar het dorp Dedza. Het dorp stelde weinig voor, maar we hebben er gezellig over de markt gesjouwd. Pinnen kon je niet. Met water en fruit weer terug naar de Lodge.
Vlakbij de Lodge zijn we gestopt bij een papierschepper, die afvalpapier recyclet. Hij toonde ons hoe hij dit deed, ook weer een mooi stukje handvakwerk. De man maakte van papiermaché beeldjes waarvan we er een kochten voor 800 Kw (ca. € 2,5!).
Bij de tent werden vermaakt door drie kleine jongetjes, die met stokken allerlei creatieve spelletjes deden en het prachtig vonden om de daarvan gemaakte foto’s en filmpjes te zien.
We besloten de middag met een wandeling door het gebergte en hebben we de zonsondergang bewonderd. Opnieuw in het restaurant gegeten.

Van Dedza naar Ntcheu, donderdag 5 juli (20,16 km).
Lekker in het zonnetje ontbeten in de tuin van het restaurant, terwijl de tent droogde van een vochtige nacht. Toen we weg wilden fietsen bleek de achterband van Joke lek. Het bleek het ventiel te zijn, zodat we een nieuwe band erin hebben moeten leggen. Gelukkig hadden we er 2 van huis meegenomen. Toen echt op pad.
Via de M1 reden we in de stralende zon het eerste stuk. Bij een grenspost van Malawi-Mozambique stopten we en vroegen een agent of hij wilde bemiddelen met chauffeurs of wij een stuk mochten meerijden om het hevige klimmen wat te beperken. Binnen 5 minuten was er een bijzonder vriendelijke man die met zijn truckje alleen wat golfplaten moest vervoeren naar Ntcheu. Hij wilde ons best het gehele stuk meenemen. De fietsen werden keurig op de laadbak gelegd met de tassen ernaast. Wij mochten voorin zitten.
Omdat we ook wilden fietsen vroegen we hem om ons bij een stadje ongeveer op de helft af te zetten. Dit gebeurde ook. Bij Biribiri de fietsen en bagage afgeladen en de man vriendelijk bedankt en benzinegeld gegeven. Het was heerlijk fietsen naar Ntcheu. We bereikten dit plaatsje echter al veel sneller dan we hadden verwacht. Niet omdat we zo snel fietsten, maar omdat de topografische ligging van sommige stadjes op de kaart niet kloppen. Dit komt waarschijnlijk door de grote schaal (1:900.000). Hiervoor waren we al gewaarschuwd in de Malawigids.
Maar onderweg zeer genoten van het prachtige berglandschap en de altijd vriendelijke mensen die we tegenkwamen.
In Ntcheu het dorp doorgefietst voor een overnachtingsplaats, waarbij we ons lieten informeren door lokale bewoners. Het werd Mangoni Lodge, waar we konden kiezen uit 3 zeer schamele kamers. We werden hier geconfronteerd met het niet zo gewoon zijn van voor ons normale zaken: de elektriciteit viel een tijd uit, er was geruime tijd geen water en internet was er helemaal nergens.
Ook bij de bank waren problemen, waardoor we niet konden pinnen.
We hebben door het dorp gewandeld langs de weg en over diverse marktjes en onderweg groente gekocht voor ons avondeten. ’s Avonds nog even gewandeld om de sfeer te proeven en daarna op de kamer thee gezet, de route voor morgen bekeken en wat gelezen. Tot slot vroeg naar bed, want het leven begint hier weer zo rond half 6.

In Balaka, vrijdag 6 juli, 45 km.
En met het fietsen in en rond Balaka 58 km. Eerst ontbeten langs de kant van de weg. Broodjes gekocht met banaan en pindakaas een soort nationaal produkt. Onderweg van alles gezien. Fietsers met de meest onwaarschijnlijke bepakkingen en een koor dat zong ter nagedachenis van een beroemdheid. Prachtige afwisselende fauna in een steeds afwisselend landschap. Het werd richting Balaka steeds vlakker. Het dorp bleek een grote katholieke kerk te hebben, en we hebben hem bekeken.
Aan het begin van de stad het Mlambe motel gevonden. Ruim, schoon en heerlijke kip.
Nadat we onze spullen in de kamer hadden gebracht zijn we gaan fietsen in en rond Balaka. We kwamen bij een grote Missiepost met diverse activiteiten: reintegratie van gevangenen, een vrouwenbeweging en recycling van papier en kleding en een art-atelier. Alles was gesloten omdat het independenceday was, maar bij het atelier troffen we de initiator, een Amerikaanse vrouw, Tamara, die hier al 10 jaar was. Zij was zo vriendelijk om ons toch rond te leiden. Heel indrukwekkend. Zij gaf ons veel info over haar werk en Malawi.
We hebben nog een stuk over een dirtroad gefietst en daar vonden we een internetcafeetje van 2 jonge jongens. Door hen konden we in ieder geval even een mail sturen.
Na het fietsen gaan wandelen en in een supermarkt geweest. Er was bijna niets. Bij de spoorwegovergang mensen gaan kijken.
Omdat we geen eten konden kopen zijn we in het motel gaan eten. Ted was zo dapper om nsima te eten, stijve maispap die je kunt snijden en het volksvoedsel hier is. Best lekker.