Het armste deel van Malawi

Wandeling naar de watervallen, woensdag 11 juli (27,84 km gefietst en ca. 10 km gewandeld).
Vannacht had Joke wat last van haar buik. Gelukkig bleek het van korte duur.We hadden gisteren bij de internetplaats een jongen ontmoet, die ons wilde gidsen in de bergen.
Vanochtend stond hij ons bij de golfclub op te wachten om te vragen of we nog belangstelling hadden. Tijd en prijs afgesproken. Na ca. 14 km fietsen op een dirtroad (hoofdweg, die bestaat uit zand, keien en kuilen) arriveerden we bij Likhubula, waar het bergpad naar de watervallen begon.
Een prachtige tocht, waarbij we nu eens heel andere spieren gebruikten. Met de gids (Steven Maguza) wisselden we gegevens uit over elkaars landen en gewoontes. De jongen (23 jaar) was aan 1 oog blind door een infectie in zijn babytijd en had nu de zorg over zijn 2 broers en 1 zus, omdat zij wees waren geworden door tbc van beide ouders.. Je realiseert je dan hoe gelukkig je bent dat je in Nederland geboren bent. Ook zagen we onderweg 3 vrouwen die 27 km. moesten lopen met hele zware takkenbossen op hun hoofd, om te kunnen koken en iets te verdienen door het hout te verkopen. Steven vertelde dat veel mensen maar 1 keer per dag eten.
De watervallen waren prachtig en we hebben er heerlijk in het zonnetje gezeten. (ja, ja, wij wel….).
Terug in Mulanje afscheid genomen van Steven en boodschappen gedaan. Vanavond zelf gekookt uit voorzorg voor Joke.
Morgen gaan we naar Phalombe. Het eerste deel van de route is hetzelfde als de fietstocht van vandaag. Dat wordt dus misschien wel afzien.

Door een zandbak naar Phalombe, donderdag 12 juli
Vandaag wat later vertrokken, omdat de tent erg vochtig was geworden door de dauw.
De tocht van vandaag naar Phalombe was maar 40 km, maar ging voor het eerst deze vakantie over
een zandweg met kuilen, bulten, gruis en veel stof. Daarbij moesten we in de eerste 15 km. nog regelmatig stevig klimmen ook. Veel aandacht voor de weg dus en minder voor de omgeving. Maar toch weer veel gezien. We maakten een koffiestop bij Nancy’s restaurant, waar we als enige gasten de gelegenheid hadden om met Nancy te praten. We vroegen naar de naam van een grote groene vrucht aan een boom in haar tuin. Het was de “pawpaw” zei ze en haalde er meteen 2 van de boom.
Ze schilde er één en liet het ons proeven. Lekker, maar qua smaak nog niet thuis te brengen. Een tweede kregen we mee om te laten rijpen en later op te eten. Ze bleek een bijzondere vrouw, die zich inzette voor de emancipatie van de vrouwen.
Verder zagen we mensen hun auto wassen in een poel, dus je brengt niet het water naar de auto, maar de auto in het water.
Eenmaal in Phalombe hadden we vlot de Haest Lodge gevonden waar we de nacht gaan doorbrengen. Een schone, eenvoudige lodge met als altijd vriendelijke en behulpzame mensen.
Nog even in de omgeving gefietst door de kloof “Fort Lister Gap”(een oude slavenroute vanuit Mozambique).
Terug op kamer opgefrist en omgekleed. Daarna nog even naar de markt gelopen en bananen gekocht.
Joke,alleen, maakte nog even een paar foto’s en belandde daardoor op het politiebureau. Vóór het bureau nl. liepen een geit en lammetjes en dat fotografeerde ze. Agenten, die buiten zaten, dachten dat ze het bureaugebouw fotografeerde, waarop ze meteen werd ingerekend. De man die haar bij de chef bracht was zo’n streepjesjager die je kent uit de film: streng, niet aanspreekbaar en niet op andere gedachten te brengen. Nadat de chef aan de andere kant van het gebouw de foto’s had gezien en Joke naar enige feiten had gevraagd mocht ze weer gaan. Ze had het toch wel heel benauwd gehad. En Ted……..die lag lekker te lezen op bed en vond wel dat ze lang wegbleef voor een paar foto’s.

Een “helse” tocht naar Zomba, vrijdag 13 (!) juli (69,82 km)
Om half 8 vertrokken uit Phalombe naar Zomba. De eerste 25 km. gingen weer over een dirtroad, die deze keer wat egaler was dan gisteren. Het werd uiteindelijk een lange, vrij saaie, tocht langs een lint van dorpjes, waar steeds kinderen naar de weg renden om ons, Wazungu, te begroeten. In dit armste gedeelte van onze trip tot nu toe werd ook zeer regelmatig door kinderen om geld gevraagd.
Bij een colastop onderweg kwamen een 5-tal kinderen heel belangstellend even kijken. Qua uiterlijk waren er duidelijk 4 uit één gezin en wel heel dicht op elkaar. We probeerden ze enkele Engelse woorden te leren, maar slechts één van hen deed een poging. Ze hebben zich verder wel even vermaakt met ons. Op die plek ook heeft Joke haar handschoentjes laten liggen.
Onderweg moest Joke nog even wildplassen en dat heeft ze geweten. Diep weggedoken tussen de struiken haalde ze haar opluchting, maar diezelfde struiken lieten als dank haar blouse vol met naalden achter. Dat was even een stiefkwartiertje plukken. Het gaf in ieder geval kleur aan een saaie rit, waarbij het ook nog eens lang bewolkt bleef.
Na 64 km. bereikten we Zomba, d.w.z. een voorstad. Naar het centrum was het nog zo’n 6 km. Dit werd het “helse” deel van deze tocht. Joke was toch al enigszins verzwakt aan de rit begonnen, omdat de buikklachten nog steeds niet helemaal weg waren en ze haar eetpatroon erop had aangepast. Daar er de laatste kilometers ook nog stevig geklommen moest worden moest Joke haar reserves aanspreken. Ze zat er dan ook helemaal doorheen toen we uiteindelijk het doel, het Ndindeya Motel, hadden bereikt. Terwijl Ted zich bekommerde over de kamer, de bagage en de fietsen kon Joke haar lichaam rust geven op bed. Een heerlijke, weliswaar koude, douche deed ons beiden goed. In schone kleren het stadje ingelopen en een restaurantje gevonden voor eerst een cappuccino en daarna een heerlijke pizza.
We hebben besloten om morgen een echte rustdag op te nemen om Joke wat op krachten te laten komen. Daarna, zondag, vervolgen we onze weg naar Liwonde.